tag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post3445812324043343853..comments2023-08-16T04:31:46.664+05:30Comments on प्रियदर्शन: निखळ-४: ‘मार्क्स’वाद!Alok Jatratkarhttp://www.blogger.com/profile/12353327450569175321noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post-42505985804213136392013-06-01T17:45:21.842+05:302013-06-01T17:45:21.842+05:30धन्यवाद.धन्यवाद.Alok Jatratkarhttps://www.blogger.com/profile/12353327450569175321noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post-55080238809901113532013-03-29T15:52:37.424+05:302013-03-29T15:52:37.424+05:30या सार्यावर उपाय पहायला गेल की चांगली पानभर यादी न...या सार्यावर उपाय पहायला गेल की चांगली पानभर यादी निघेल.. पण अंमलबजावणीसाठी मात्र एकसुद्धा पात्र नसेल..!!<br /><br /><a href="http://infobulb.blogspot.com/p/blog-page_24.html" rel="nofollow">२१ बहुऊपयोगी संकेतस्थळे (विनामुल्य ई-पुस्तक)</a><aYashodhanhttps://www.blogger.com/profile/04214031469659686724noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post-69145097863605600332013-03-14T11:53:46.001+05:302013-03-14T11:53:46.001+05:30Thank you so much Kartik for a pleasant appraisal....Thank you so much Kartik for a pleasant appraisal.Alok Jatratkarhttps://www.blogger.com/profile/12353327450569175321noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post-47295280176911427672013-03-14T11:53:11.955+05:302013-03-14T11:53:11.955+05:30हो भालू. बघ ना, गावातल्या मराठी शाळांमध्येच शिक्षण...हो भालू. बघ ना, गावातल्या मराठी शाळांमध्येच शिक्षण घेऊन आपण आजवर जे काही मिळवलं ते मिळवलं. शिक्षणाचा बाऊ आपल्या काळात नव्हता पण शिकवण्याची आस असणाऱ्या गुरूजींचा तो काळ होता. बाजारीकरणाच्या ओघात सारं काही वाहून आणि वाहवत चाललं आहे, हेच दुखणं आहे.Alok Jatratkarhttps://www.blogger.com/profile/12353327450569175321noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post-81080472831560219962013-03-14T11:48:55.186+05:302013-03-14T11:48:55.186+05:30तथाकथित शिक्षणाच्या नादात आपली मुलं 'शिकणंच...तथाकथित शिक्षणाच्या नादात आपली मुलं 'शिकणंच' विसरून जातील की काय, असं वाटण्यासारखा काळ आहे. आणि मुलांच्या भवितव्याचा प्रश्न असल्यामुळं या संपूर्ण यंत्रणेपुढं आपल्याला अगतिकता आणि हतबलतेचा सामना करावा लागतोय. कित्येकदा मनात प्रचंड द्वंद्व माजतं, अस्वस्थता येते, उद्विग्नता विषण्ण करते, पण आपण काहीच करू शकत नाही. एक साधी गोष्ट बघ ना, एरव्ही मोबाईलमध्ये मुलांचे खटाखट फोटो काढणारे आपण गॅदरिंगच्या दिवशी शाळेची परवानगी नसल्यानं आपल्या मुलांचे फोटो सुद्धा काढू शकत नाही. बाकी अभ्यासाची गोष्ट तर दूरच!<br />बाकी, तुझी अस्वस्थताही माझ्यासारखीच पराकोटीची आहे- माझ्या लेखाला पूरक आणि अधिक आशय प्रदान करणारी! शेअर केल्याबद्दल मनापासून धन्यवाद.Alok Jatratkarhttps://www.blogger.com/profile/12353327450569175321noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post-9743560434725767472013-03-13T19:49:24.294+05:302013-03-13T19:49:24.294+05:30Congrats dear Alok,
Fantastic article, rather exp...Congrats dear Alok, <br />Fantastic article, rather expression. Made me feel nostalgic. <br />Keep it up brother, <br />Kartik Lokhande, <br />Chief Reporter, <br />The Hitavada, <br />NagpurKartikhttp://kartiklokhande.blogspot.innoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post-26958931930319364412013-03-13T17:08:04.666+05:302013-03-13T17:08:04.666+05:30आलोक, पुन्हा एकदा त्या सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्या....आलोक, पुन्हा एकदा त्या सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्या. मार्कांसाठी चढाओढ तेव्हाही होती आणि आताही आहे, किंबहुना जास्तचं आहे. आजच्या मुलांनी काय गमावलं आणि आपण काय कमावल किवा उलटे, याचे कोडे मात्र सुटत नाही. तुझ्या लेखामधील शेवटच्या ओळींमध्ये जे तू सांगायचा प्रयत्न केलायस नां तेच आपल्या हातात आहे. पण, लेख मात्र सुरेख आहे. <br />भालचंद्र Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5104352768174618340.post-13464059699867648542013-03-13T15:55:25.162+05:302013-03-13T15:55:25.162+05:30शिक्षणाच्या आईचा घो!
जगण्याच्या लढाईचं बळ नाही मिळ...शिक्षणाच्या आईचा घो!<br />जगण्याच्या लढाईचं बळ नाही मिळालं तरी चालेल. संस्कार नाही झाले तरी चालेल; पण मार्क्स हवेतच! शाळेत आमचं न गणित चांगल होत ना इंग्रजी. मग मराठी तरी कुठं बरं होतं? (खरं तर हे दुर्दैव) मार्क्सवाद कधी आम्हाला शिवलाही नाही. पुढच्या वर्गात ढकललेल्यांना ‘मार्क्स’वादाचं काय कौतुक असणार? पण आमचं घर, आमची शाळा, गाव, ओढे, नाले, शेतं, मंदिराचा पारं, जंगल हीच आमची शाळा होती. तिथं आनंदाचा सागर होता. दु:खांचा डोंगरही होता. नात्यांची वीण होती. जात्यावरचं गाण होतं. उणंही होतं; दुणं होतं. कुरापतीं होत्या. तरीही एकमेकांची एकमेकांकडे पत होती. ती माणसं होती. चुका होत्या. सोबतीला दुरुस्त्याही होत्या. माती होती. चिखल होता. डबकं होतं. रुतण्याची शक्यता होती. सावरण्यासाठी असंख्य हातही होते. कुठल्या तरी काका, आबा, दादा, नानाची भीती होती. झोपी जा नाही तर काका, आबा. दादा, नाना येईल, ही आईची अस्त्र होती. ते आमच्यासाठी शोलेतल्या गब्बरापेक्षा कमी नव्हते. पण त्यांच्या हातात बंदुका नसायच्या; धाक असायचा. ते मॉरल पोलिसही नव्हते. गायी- म्हैसींच्या धारा काढणंही ज्ञात होतं आणि पहिल्या धारेचीही माहिती होती. गुत्त्यावरची पुस्तकभर किस्सेही डोक्यात साचली होती. दिसभरात पिचलेल्या देहाला आणि मनाला ऊर्जा देण्यासाठी बापासाठी पावशेरभर आणून देण्याचीही सवय होती. चव चाखण्याची हिमत नव्हती. बरोबरी दूरच होती. बाप हा कायदा होता; आई त्या कायद्यातील पळवाट होती. शाळेत आणि पुस्तकात असलेलं नसलेलं दररोज शिकत होतो. अनुभवत होतो. भोगत होतो. मग आता सांगा याचा आणि ‘मार्क्स’वादाचा संबंध येतो कुठं. संबंध आला असता तर वाईट झालं नसतं. चांगलंच झालं असतं. तो आला नाही म्हणून जीवन वाया गेलं, असही मुळीच नाही. मार्क्सवादाला शंभर टक्के वाईट नाही. तो मुलांवर लादणं अन्यायापेक्षा कमी नाही. म्हणून म्हणावं लागतं, शिक्षणाच्या आईचा घो!<br />-जगदीश त्र्यं. मोरे<br />jagdishmorehttps://www.blogger.com/profile/02713848587910074287noreply@blogger.com